Tumatandang Laro ng KABATAAN

AHHHHHHH TAYA KA NA!!!!!!!

- sigaw namin noon habang naglalaro ng "Habul-habulan"




.tila nawala na ang mga panahong iyon. Wala na akong nakikitang mga bata na sigaw ng sigaw habang pilit na pinupunas ang sipon sa kanilang mga damit gamit ang kanilang maruruming damit. Wala na rin akong nakikitang mga Nanay na pilit na pinupulbusan ang likod ng kanilang mga munting anghel. WALA na ang masasayang araw kung saan ang mga bata ay pilit na tumatawa kahit na sila'y kinakapos na ng hininga. Wala na ang mu-munting hiyawan ng mga "PASAKAW" sa laro. Mga batang babaeng nagtatawanan habang sinusuklayan si neneng manyika, wala na ang ikot ng trumpo sa palanggana. WALA NA. BATANG JUAN ANO ANG NANGYARI SA IYONG MUNTING LARUAN?

Pilit naming hinahanap ang mga larong tila itinago na ng panahon

Naalala ko pa noong ako'y nasa elementarya pa lamang mahilig akong sumali sa mga larong tulad ng "Tagu-Tagoan" yun nga lang minsan hindi nila ako nahahanap at ako'y naiiwang nag hihintay sa sulok habang sila'y nag siuwian na pala. Masaya ang mga araw namin noon, pag sabi ng aming titser " O sige Good Bye Class!" eto ang palagi naming sagot "See You on Wednesday (or kung ano pang araw siya babalik)" sabay kuha ng trumpong yari sa kahoy ng bayabas at sabay kuha rin ng mga manyikang papel.

Mga Manyikang Yari sa Papel na dati naming pinaglalaruan

Pakatapos naman ng klace ay tutungo na kami sa bahay para mag palit ng maruming uniporme na lalabhan pa ni inay. Pakatapos naming kumain ng isnak ay tutungo na kami sa bahay ng aming kapit-bahay. Doon kami'y babatiin ng mga magulang ng aming mga kalaro at sabay sasabihang "Ineng huwag kayong masyadong mag pagod ha." Mag lalaro na kami ng mga pagkaing gawa sa dahon at pulbos. Bahay-bahay gamit ang karton at piktyu-piktyuran gamit ang karton ng posporo.

Ang mga batang lalaki naman ay iba rin ang nilalaro. Kapag sila'y nag uwian na mula sa iskwela kukunin na nila ang kanilang mga tsinelas at tatawagin na ang kanilang mga kalaro. Ihahanda na rin nila ang latang kalawangin at sisimulan na ang pag pili ng taya. Ito ang paborito kong laro, ang walng kupas na TUMBANG-LATA. walang makakatalo sa laro na ito. kahit pa siguro ang mga pinakamatatandang bata ay alam ang larong ito. Kung ikaw ay isang Batang Pinoy ay dapat alam mo ang larong ito. 

Ang Walang Kamatayang Laro- TUMBANG LATA

Naaliw talaga ako tuwing ako'y umuuwi sa aming probinsya. Tila hindi pa nakakalimutan ng kabataan roon ang mahalagang pamana ng ating lahi. Habang tinitingnan ko silang tumatawa at nagpapalak-pakan sa tuwa ay di ko maiwasang ako'y mapaluha habang iniisip "Ano na ba ang nagyari kay Juan?".

Matapos ang ilang henerasyon naipakilala kay JUAN ang makabagong mundo ng TEKNOLOHIYA. Nakilala na niya ang kaniyang kalaban at ito ay si "KATAMARAN". Tila kahit saan ako lumingon ay may nakikita akong mga batang sakitin na nasa mga maalinsangang COMPUTER SHOP habang nag sisigawan ng kung anu-anong mura kapag sila'y natatalo sa kanilang nilalaro. Sa mga magulang Huwag ho kayong magulat kung ang anak niyo ay nagiging adik na sa computer games na iyan. Yan na ho ang bagong JUAN. Pagkagising sa umaga, kakain, maliligo, mag aayos ng sarili, hihingi ng pera sa mga magulang, magpapaalam na sila'y papasok na sa paaralan, sabay takbo tungo sa komputer syap sa may kabilang kanto.O bakit Juan, hindi ito ang iyong kapalaran.

Si Batang JUAN habang naglalaro gamit ang makabagong teknolohiya

 Araw- araw ay ganito ang nakikita ko. May nakita pa nga akong batang sinisigawan pa ang kanyang ina dahil sa pag sugod nito sa kanya sa computer syap. WALA NA. Wala na ang lahat. Nasan na ba ang tawanan ng mga munting anghel? Ang mga masasayang mukha ng mga magulang habang pinagmamasdan nila ang kanilang mga anak na naglalaro. WALA na. Oo nga't ang teknolohiya ay isang hudyat ng pag-unlad, pero kung ang kapalit nito ay ang kapalaran ng mga batang musmos. Huwag nalang. Ika nga ni Doktor Jose Rizal "Ang Pag-asa ng Bayan." Kung teknolohiya ang ipagpapalit natin dito ano nalang ba ang aasahan natin sa kinabukasan? 

MATALINO ka BATANG JUAN. Ang buhay ay hidi tulad ng laro- WALANG nag ta-TIME OUT dito. 

Kaya ito'y pag isipan mo ng mabuti.

FLASHES: a snapshot of a picture

OPEN YOUR EYES CHILD.

now you can see that you are not blind.- My English teacher in Grade 5.

Life, for a kid, has always been colorful and fun. As we grow old the colors seem to fade away. Everything seems to be dull, lifeless and BLAND. I didn't want to admit it, but I guess everyone's getting old these past days. It's like time warped, then suddenly you're with these people who are more matured than you. Who's to blame? them? Time? or is it just me?. I had been taking photographs of snapshots that I have already seen before. It was just a mere copy of what has happened. I was to immature to accept the fact that I cannot bring back time.  I was an OLD KID already :)




Before I made this BLOG (Foto.Grapiko) I didn't really care about recording life's greatest moments. I was just a typical kid who just watched the leaves of the trees fall as autumn came. I didn't know what to do with my life then. Don't get me wrong or anything, I'm not dying or stating things which are very alike to the last will and testaments of some people. I'm very much alive, but the way things were before, I could be considered dead or of no existence. I wanted to make a change or atleast something :)


I once thought that life was just a repeating cycle of SHIT. Birth, blah blah blah, and then YOU DIE. I was really wrong back then. I was always ranting about how my life was boring, it was no different from anyone else'. Everything just seems to be a play back of someone's life before. What?! Was I only reincarnated? Am I going to go to the same routine again? I always complained. I was only seeing the small snapshot of life. I was too shallow to think that LIFE was BORING.




I now realized that LIFE is like a Photowalk across the road of adventure. We are the photographers. Even though we can only see through the lens, we always had a photo which was big enough to fill our soul. iI stopped to think, WHY am I taking pictures of the Same snaphot that I took?. I started my photowalk and everything else came after that. I already complained about being blind without opening my eyes first. There is no NORMS in life. We should not be chained by status quos and boxed by the fear of the unknown. We should not be boxed by what we all once knew, we have to break free. OPEN YOUR EYES. We are not BLIND.




.okay that was very weird :))) hahahah I feel really light and weird after typing those words down.


These are My photos of the people who joined my "Photowalk" :DD

A Different Perspective

 THE REI- The one who made me realize that being IMMATURE is a good thing.

 Kuya REY-NERD- the weirdo who made me realize that I'm a loser cause I don't know how to use a photoshop :)

 KUYA ZANDRO- An old kid :)

 KUYA DREW- he taught me a lesson that I will not forget: Take A bath EVERYDAY. :D

 ATE JETHRI- um..... uh.............uhm..... well ummm.... uhhhhh.........*to be continued in the next post. :)

VIVI-fied- Kuya Franco. I realized BEAUTY comes with AGE :))

 ATE JING- A MOTHER and A CHILD :)

ATE AMIRA- A Great example of a LEADER: she is also a FOLLOWER (of GOD 'to ha :)

ATE PAPS- The greatest sister I could ever have. Siya lang actually ang sister ko :))

.so I think that's about everyone....wait..my ISA pang humahabol :)

Kuya EARL- The one who introduced me to PHOTOGRAPHY :) My mentor and MASTER :)

 .I took too many photographs but unfornately I cant post them all here :)) Well anyway the point that I'm Trying to make is: BE Different. Guess that's why everyone's the same :))